Selam dostlar.
Zoruma giden şeyler var. Benim için gerçekten sorun olan şeyler. Ama bu "şeyler" bu şeylere sebep olan insanlar için sorun değil. Yani bilerek yapmıyorlar, aynısını ben yapsam onların zoruna gitmez. Ve ben bir şey söyleyemiyorum çünkü birkaç kez daha dayanırsam, alışırım gibi geliyor.
Benim zoruma giden çok şey var. Hadi birini ikisini söyledim de sonrasını söylemeye dilim varmıyor. Hissizleşmek istiyorum. Zoruma gitmesin, onlar nasıl gamsızsa ben de öyle gamsız olayım istiyorum.
Bunları yazan kişi değil de okuyan kişi olsaydım çok kızardım. Böyle şeyler yapmamalı insan, göz göre göre başkaları rahatsız olmasın diye acı çekmemeli. Ama ben anca ahkam kesmeyi bilirim. Kendime gelince elimden bir şey gelmez. Öfkemi, kırgınlığımı kağıtlara dökerim. Beni öfkelendiren insanın ruhu duymaz. En çok da bu zoruma gider.
Hep söylerim, kendimi en çok ben üzüyorum. Kendimi en çok ben öfkelendiriyorum. Kendimi en çok ben engelliyorum. Kendimin en büyük düşmanıyım.
Başka kimse yoktur çünkü içime bu kadar dokunacak. İşte yine bu yüzden en çok ben severim kendimi. En çok ben mutlu eder, en çok ben rahatlatırım.
Şu an hiç kimse beni buraya yazmaktan daha fazla sakinleştiremez.
İyi aslında.
Ama kötü de.
Ben güvenmeyi özledim.
Halısız bir evde rahat edemem, mutlu olamam ben. İki gündür evde halısı olmayan tek oda benimki. Ondan mı böyle oldu acaba? Ayaklarım da çok üşüyor.
Öyle işte.
