Kartozu Mevsimi Hep Gelir! - 3. Geleneksel Mavi Kartozu Kutlaması

Merhabalar!

16 Ocak günü dünyaya düşen, mavi rengiyle herkesin ağzını açık bırakan küçük kartozunun hikayesini bilmeyeniniz yoktur herhalde. İşte onun hakkında konuşmaya geldim şimdi ben ~

Saat gece yarısını 12 geçiyor, yani doğum günüm resmi olarak sona erdi. Ama özellikle böyle denk getirdiğimi söyleyebiliriz çünkü üstümden o çılgın duygusallığı atmam gerekiyordu.

Bu yıl doğum günüm için gerçekten hiçbir beklentim yoktu. Sınıf arkadaşlarımızla bu yıl hiçbir doğum günü kutlaması yapılmayacağına dair anlaşmıştık ve ailemin her bireyi şu sıralar çok meşgul. Yani sadece pek çok insana sarılıp gülümseyerek teşekkür edeceğimi zannetmiştim. Günün çoğu böyle geçti zaten. Bu yıl lise hayatımın son yılı ve ben lise hayatım boyunca bütün doğum günlerimde geometri sınavı oldum, bu yıl da bu gelenek bozulmadı. Üstüne bir de biyoloji sınavı vardı ki tadından yenmezdi gerçekten(!) Ne doğum günü düşünecek halim vardı, ne de çocuklukta doğum günlerimin ne kadar güzel olduğunu hatırlayıp hüzünlenecek...

Açıkçası kötü de hissetmiyordum, iyi de. Sadece normaldim işte sıradan bir gündü.

Sınavlarım bittiği için bilgisayarımın başına oturdum hemen tabii ki.

Doğum günü çocuğu olmanın sorumlulukları var ve doğru dürüst bir doğum günü olmayınca oldukça yorucu hale geliyorlar. Günün hemen bitmesi için dua ederken birdenbire bir pasta çıktı ortaya.

Hayatımda ilk defa bir pasta uğruna ağladım ahahah.

Ailemin doğum günümü hatırlamasının beni bu kadar duygulandırabileceğini hiç ama hiç tahmin etmezdim.

Açıkçası berbat bir yıl geçiriyorum. Hiç güzel şeyler olmuyormuş gibi, güzel şeyler zaten dünyada yokmuş gibi hissediyorum. O yüzden fazla hassaslaştım sanırım.

Bu yıl kıymetini en çok anladığım şeylerden biri geçen zaman, diğeri ise bu blog. Bu blogu açtığım için gerçekten mutluyum. İçim sıkıldığında koşup buraya bir şeyler karalamak harika bir his, daha önce fark edememişim.

Millet! Ben 18 oldum.

Ve şu an pasta yiyerek ağlıyorum.

Gelecek yıl bu yazıyı yazarken daha mutlu olmak için çok çalışacağıma söz veriyorum.

Siz bu yazıyı asla okumayacak olan insanlar, yüzünüzü kara çıkarmayacağım.

Mavi söz.

Blogumu okuyan, yazılarıma yorum yapan insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmez. O insanları buraya ne çekti bilmiyorum ama özel hayatımla ilgilenmediklerine eminim. Yine de teşekkür ederim. Çünkü hayatımın içinde olan insanların çoğundan daha çok minnettarım size. Lütfen ben gerçek bir geriş dönüş yapıp yaza damgamı vurana kadar blogumu terk etmeyin. Ben yokken burası size emanet.

İstanbul'da havalar iyi durumda, sizin oralarda nasıl bilmiyorum ama kışın sağı solu belli olmaz. Sıkı sıkı giyinin, üşütmeyin. Gülümsemeyi unutmayın. 

Size çok özel bir şarkıyla veda ediyorum, daha önce kimselere dinletmeye kıyamamıştım.

Mavi geceler. Sizi seviyorum ~
Dipnot: Blogun müzik çalarını yeniledim! Afiyetle dinleyiniz efendim ehe :)