M - Bay Mavi Yazar

Ders stresi, ilhamsızlık derken kendimi yine filmlerin içine atmış bulunmaktayım efendim. Elimde iki tane film vardı yazarlarla ilgili, ikisi de gizem filmiydi. İkisi de kafayı yemek üzere olan kişiler üzerinden kurgulanmıştı. Konular farklı ama ana karakterlerle bir nevi aynı durumdayız. Her neyse efendim, birini dün izledim. Beğendim ama aradığım tadı bulamadım pek.

Bugün de diğerini izledim. Yani "M" benim bugünkü umutsuz yazar filmimdi. Yazısını yazmaya kararlıydım başlarken, sonra ortalara doğru "Nasıl anlatırım ki ben bu filmi ya?" dedim kendi kendime. Ama sonunda vicdanım bunu sizlere anlatmazsam bana işkence edeceğini söyledi. Ben de geldim işte.

M, 2007 yapımı bir Kang Dong Won filmi.

Hayatımda izlediğim en "Ulan?!" filmlerden biriydi. Açık konuşmak gerekirse ilk bir saat boyunca salak salak ekrana baktım.

Şöyle ki efendim ana karakter Han Min Woo, yeni romanı konusunda çok sıkıntıda olan bir yazar. Aynı zamanda kendisi konusunda da çok sıkıntıda. Sürekli halüsinasyonlar ve kabuslar görüyor. Psikolojisi yerle bir. Üstelik sürekli takip edildiğini hissediyor. Bir süre sonra da hayallerle gerçekleri karıştırmaya başlıyor.
Akıl sağlığını yoklayan şeyin ne olduğuna dair ipuçlarını buluyor ve bunları takip etmeye başlıyor. Takip ettikçe çözüleceğine daha da karışıyormuş gibi geliyor insana.

Adamın beyni o kadar karışık ki aldığı bu darbeyi sindiremeyip seyirciye doğru fırlatıyor resmen. Haliyle sizin de kafanız karışacaktır, hatta bir süre sonra "Ya bi' yürü git Allah'ını seversen," tarzı triplere girip filmi kapatmaya, ara vermeye teşebbüs edebilirsiniz. Yapmayın.

Filmi izleyin.

Kasvetli havasına katlanın. Kafanızla oynamasına izin verin. Yalnızca diyalogları, yüzleri aklınızda tutmaya çalışın. İpler çözülmeye başladığında biraz mantığınıza sığının. Her şeyi birdenbire anlayacaksınız.

Filmde, kendisi hakkında ne düşündüğüne emin olamadığım yumuşak sesli kadın Lee Yeon Hee oynuyor. Film onun sözleriyle başlıyor: Sonraları beni hatırlayıp üzülmeni istiyorum. Acıklı bir filmi izlerken değil, bir komedi filmini izlerken beni düşünüp ağlamanı istiyorum.

Bu hatun bu filme tabir-i caizse cuk oturmuş. Ses tonu, bakışları, hareketleri... Aklınızı başınızdan alıp götüren bir başka neden olabilir.

Ama asıl neden uzayda çekilmiş gibi gözüken sahneler olacaktır. Filmin tamamı siyah. Mekanlar havada uçuyor gibi. Seti uzaya kurmuşlar, merdivenleri havaya sabitlemişler, güneşin ışığını kısıp bir tanecik spotla çalışmışlar gibi.

Bu yüzden yalnızca birkaç tane olan sahne dekorları çokmuş gibi geliyor insanın gözüne. Filmin korkutucu bir özelliği. Ama sizi hikayeye ve muhteşem sonuna hazırlayan şey bu kafa karışıklığı. Sizi zayıf bırakan, beklemediğiniz bir anda saldıran bir film bu.

Kayıp hatıraların peşinde koşan, bulduğunda onlar olduğuna emin olamayan bir adamın hikayesi M.

Çılgın daktilo ezgileri, sürekli çalan telefonlar, su şıpırtıları, fısıltılar... Baş döndürücü bir atmosfer.

Filmi anlatmak zor iş. İzlemek kadar değil gerçi.

Kulak verin bana: Etrafımda çok kore fanı var. Ama hepsi klişeleşmiş aşkların peşinde. Belki siz de onlardansınız, bilmiyorum. Benim bildiğim tek bir şey var; bundan biraz sıyrılmalısınız. Sıyrılmaya ihtiyacınız var.

Nasıl yapacağınızı arkadaşlarınıza sormayın, çünkü onlar size bu filmin adını vermeyeceklerdir.

Mavi Kartozu size kıyak geçiyor, dostlarım. "M" benim size armağanımdır.

Sizi hayatınızdan, kendi kafanızın içinde olup bitenlerden iki saatliğine alıkoyacaktır. Size iyi gelecektir, ben kefilim. Zira bu hikaye, Azrail'i bile derinden sarsmıştır.

Kang Dong Won'un filmde söylediği bir şarkı var. Ben çok beğendim, filmin etkilerini devam ettirmede üstüne yok. Elbette, son sözü o şarkı söyleyecek.

Ama eklemek istediğim bir şey var: Sizin de bu filme ihtiyacınız var, biliyorsunuz.

Mavilikle efendim, görüşmek üzere! ^^